زندگي نامه شيخ الحديث مولانا زكريا رحمه الله

زندگی نامه شیخ الحدیث مولانا محمد زكریا رحمه الله زندگی نامه شیخ الحدیث مولانا محمد زكریا رحمه الله نام: مولانا محمد زكریا نام پدر: مولانا محمد یحیی، برادر مولانا محمد الیاس و مولانا محمد رحمهم الله. نام پدربزرگ: مولانا محمد اسماعیل كه عالمی با عمل و متقی و پرهیزگار بود. ولادت: مولانا محمد زكریا رحمه الله در سال 1315 هجری قمری شب 11 رمضان در كاندهله چشم به جهان گشود. عقیقه و نام گذاری: پدر محترمش هنگام ولادتش آنجا تشریف نداشت، چون روز هفتم به منزل رسید، فورا جهت تراشیدن موهایش اقدام نمود و هم وزن موهایش نقره صدقه نمود. دو نام برایش درنظر گرفته شد: یكی محمد موسی و دیگری محمد زكریا كه سر انجام به دومی مشهور گردید و در همان روز گوسفند عقیقه هم برایش ذبح شد. آغاز تعلیم: پدر بزرگوارش او را جهت خواندن قاعده بغدادیه در گنگوه پیش دكتر عبدالرحمان كه فردی نیك و صالح بود برد او بعد از فرا گرفتن قاعده بغدادیه و قرآن مجید به خواندن زیور بهشت و كتب ابتدائی فارسی آغاز نمود . سپس كتب درسی را پیش استادان ماهر و كتب دوره حدیث را پیش پدر محترمش خواند . بعدا علاوه بر ابن ماجه باقی مانده كتب دوره حدیث را مجددا از حضرت مولانا خلیل احمد سهارنپوری رحمه الله فرا گرفت و در انجام بدستش هم بیعت كرد و در تألیف بذل المجهود شرح ابوداود با ایشان كاملا همكاری داشت. تدریس: مولانا در سال 1335 هجری قمری در حوزه علمیه مظاهر العلوم سهارنپور به عنوان مدرس انتخاب گردید. در آنوقت وی 20 سال سن داشت و بنابر ذهانت و كوشش خود توانست طلاب را گرویده خود سازد و بعد از مدت كوتاهی كتب بزرگ جهت تدریس به وی محوّل گردید. حج: حضرت شیخ الحدیث موفق شد شش دفعه به زیارت بیت الله مشرف گردد. تصانیف: مولانا محمد زكریا رحمه الله در ضمن تدریس و تبلیغ به تألیف كتب ارزنده ای آغاز نمود و این برنامه از سال 1341 هجری آغاز گردید و تا پایان ادامه یافت و كتب بسیار نفیسی بعد از خود بطور یادگار گذاشت كه بعضی از آنها عبارتند از: تقاریر كتب حدیث، حالات زندگی پیامبر اكرم صلی الله علیه و سلم، خلفای راشدین، سلاطین بنی امیه، اصول حدیث علی مذهب الحنفیه، فضائل نبوی شرح ترمذی، اوجز المسالك شرح مؤطا امام مالك، تحفة الإخوان فی بیان احكام القرآن، المؤلّفات و المؤلّفین، فضائل اعمال، الكوكب الدرّی، لامع الدراری و غیره. سفر به افریقای جنوبی: هنگامیكه حضرت شیخ الحدیث رحمه الله به سن 86 سالگی رسید، بسیار ضعیف و لاغر شد، طوریكه تحرك و جابجایی برایش دشوار بود. اما با وجود آن باز هم با همین حالت تصمیم قطعی جهت مسافرت گرفت. حضرت مولانا رحمه الله به افریقا تشریف برد این سفر مولانا بسیار مؤثر قرار گرفت، بطوریكه جمع كثیری به افتتاح مدارس دینی و مكاتب قرآن و بنای مساجد پرداختند و بسیاری تصمیم قطعی گرفتند كه بچه های خود را جهت فرا گرفتن علوم دینی به ممالك دور و دراز بفرستند و دعوت و تبلیغ هم در جنوب افریقا راه اندازی شد. حضرت مولانا تمام ماه مبارك رمضان را در مسجد جامع «استینگر» كه در جنوب افریقا قرار گرفته است به اعتكاف نشست. افرادیكه در آغاز همراه حضرت مولانا رحمه الله در آن مسجد جامع نشستند خیلی زیاد بودند و كسانیكه تا پایان با وی باقی ماندند بیش از هزار نفر بودند. مسجد سه طبقه و پهناور و دارای حیاطی بزرگ و امكانات كافی بود. حضرت مولانا به بعضی از شهرهای دیگر افریقا نیز سفر مسافرت نمود و هركجا با استقبال بسیار گرم مواجه می گردید. و سر انجام در 21 شوال به «لوساكا» تشریف برد. سفر به انگلستان: حضرت مولانا با هیأت همراه در 24 شوال سال 1402 هجری قمری از «لوساكا» راهی انگلستان گردید . وقتی به فرودگاه می رفتند تقریبا 150 ماشین سواری برای بدرقه ی ایشان به راه افتادند. حضرت مولانا رحمه الله وقتی به سلامتی به «منچستر» رسیدند به دارالعلوم بولتن تشریف برده و نظام الاوقاتی در آن حوزه پیاده نمود و افراد زیادی جهت افتتاح و ختم قرآن مجید و بیعت گرد هم جمع شده بود. روزی كه مولانا می خواست مراجعت نماید، ثقریبا شش الی هفت هزار نفر گرد هم جمع شده بود، حضرت مولانا با هیأت همراه ، از فرودگاه «منچستر» به سلامتی در فرودگاه «هیتهرو» لندن رسید، از آنجا به فرودگاه بین المللی رفته و بر هواپیما سوار شده داخل هواپیما احرام بسته و به فرودگاه جدّه رسیدند. بیماری و مسافرت هندوستان: حضرت شیخ رحمه الله با وجود بیماری و ضعف، پانزدهم محرم سال 1402 هجری قمری ، عازم هندوستان گردید و مدت 20 روز در دهلی مقیم شد. در این ایام بیماریش شدت گرفت و حالش بسیار وخیم گردید و به بیمارستان انتقال داده شد وقتی از بیمارستان بیرون آمد به سهارنپور تشریف برد اگرچه حالش بهتر بود اما رضایت بخش نبود. سرانجام 18 ربیع الاول 1402 هجری قمری، با هیأت همراه از راه كراچی عازم جده شد و الحمد لله به سلامتی به مدینه منوره رسید و معالجه اش ادامه یافت. وفات: حضرت شیخ الحدیث بر اثر معالجه اندكی صحت یافت ، البته بسیار ضعیف بود و به مشكل می توانست در طول شبانه روز یكدفعه جهت نماز به مسجد تشریف ببرد، سرانجام یكبار به مسجد رفتن هم برایش دشوار شد. بعدا بر اثر شدت تب، غذا خوردن را هم ترك كرد و فقط به نوشیدن مایعات اكتفا نمود و تحت مداوای پزشكان ماهر قرار گرفت. همیشه لفظ الله ، یاحلیم، یاكریم، بر زبانش جریان داشت و عموما دكتر اسماعیل در كنارش بود . از تنگی نفس هم رنج می برد و هر لحظه حالش وخیم تر می گردید، پزشكان معالج هرچه كوشیدند، تدبیرشان به جائی نرسید و سرانجام ساعت پنج و چهل و پنج دقیقه عصر چشم از جهان فرو بست. إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ . نماز جنازه اش بلافاصله بعد از نماز عشاء به امامت شیخ عبدالله زاحم، امام حرم، خوانده شد و جمع كثیری از مردم در نماز جنازه اش شركت داشتند سرانجام جنازه در جنّت البقیع ، در محوطه ی آرامگاههای اهل بیت كنار آرامگاه حضرت مولانا خلیل احمد سهارنپوری رحمه الله به خاك سپرده شد . پسرش مولانا طلحه و الحاج ابوالحسن در قبر فرود آمدند و بعد از گذاشتن ایشان، دهانه قبر را مسدود كردند. بعد از دفن، این جمله به گوش یكی از خلیفه های مجازش رسید كه «فتح له ابواب الجنّة الثمانیة» هشت در جنت برایش گشوده شد. خلاصه شد، از كتاب بزرگ مردان اندیشه و تاریخ . بخش سوم از صفحه 227 تا 241